Η πραγματική ελευθερία του ανθρώπου καθορίζεται από το πού έχει στραμμένη την καρδιά του, ποιές είναι οι επιθυμίες του, οι επιδιώξεις του, τι τον αναπαύει. Ο σαρκικός άνθρωπος αναζητώντας την αναγνώριση, την δόξα, την κοσμική επιτυχία, τον πλούτο, αναπαύεται και υποδουλώνεται σε αυτά, γίνεται δέσμιός τους. Παύει να είναι ελεύθερος. Κρίνει τα πάντα και τους πάντες με μέτρο την επιτυχία τους σε αυτά. Οποιαδήποτε εξωτερική αλλαγή που θίγει κάτι από αυτά τον επηρεάζει και τον κάνει να δυστυχεί. Ο πνευματικός άνθρωπος, αναζητώντας το αληθινό νόημα της ζωής, ποθώντας την Αλήθεια, προσπαθεί να απελευθερωθεί από τα κοσμικά αυτά δεσμά, δεν τα πολεμά με εμπάθεια, αλλά τα υπερβαίνει με αγάπη, γνωρίζοντας ότι κάποια είναι αναγκαία αλλά όχι ουσιώδη, ενώ άλλα είναι εντελώς περιττά. Με αίσθημα μετάνοιας, αναγνωρίζοντας την προσωπική του αδυναμία, ζητά με ελπίδα την θεία παρηγοριά και βοήθεια για να συνεχίσει τον αγώνα αποδέσμευσής του και να κερδίσει την πραγματική ελευθερία. Η συναίσθηση της προσωπικής του πτώσης τον κάνει σπλαχνικό και ικανό να βοηθήσει και να συμπαρασταθεί πραγματικά στον άλλον στον αγώνα της δικής του μετανοίας, γνωρίζοντας ότι ο Θεός δεν δοξάζει τους αναμάρτητους αλλά τους μετανοούντες και ότι μόνο με την συναίσθηση της αμαρτωλότητας μας μπορούμε να μετανοήσουμε και να σωθούμε. Γιαυτό και ο μεγαλύτερος πόλεμος που δεχόμαστε είναι προκειμένου να μην κάνουμε ακριβώς αυτό το πρώτο βήμα.

"ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΣΚΕΨΗ"
 
Το καλό, η αλήθεια, η ζωή, η αρετή έχουν πρόσωπο. Και το πρόσωπο αυτό είναι ο Χριστός.
Υπάρχουμε, ζούμε, λειτουργούμε, όσο διαχειριζόμαστε το καλό, την αρετή, την αληθινή αγάπη, το Πνεύμα του Χριστού. Όσο αυτά δεν τα προσεγγίζουμε, απλώς επιβιώνουμε χωρίς αληθινή ζωή, για αυτό ο σημερινός άνθρωπος βιώνει μια διαρκή νέκρωση κι ένα πνευματικό θάνατο, βιώνει μια συνεχή απελπισία. Ζει και υπάρχει εν δυνάμει, κάποια στιγμή μπορεί να βρει ελπίδα. Η ελπίδα όμως είναι ο Χριστός και εφ όσον ο Χριστός έγινε άνθρωπος, μας προσέλαβε και μας έσωσε, όλο το καλό, όλη την αλήθεια της ζωής, όλη την προοπτική, τη διασώζει εκείνος. Την κρατάει στα χέρια του και είναι έτοιμος να τη δώσει σε όποιον του τη ζητήσει. 
Αυτός που επένδυσε και επενδύει σ αυτήν την πρόταση ζωής και αλήθειας, ότι ο Χριστός είναι η ζωή και η ζωή είναι ο Χριστός, ποτέ δεν διαψεύστηκε. Και όσο ζοφερό κι αν είναι το τοπίο γύρω του, θα φανερωθεί το καλό, και τίποτα δεν θα στερηθεί.


"ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΣΚΕΨΗ"
 
Η υπερηφάνεια είναι πηγή κάθε κακού στην ψυχή και χωρισμού μας από τον Θεό και τους ανθρώπους. Εκδηλώνεται σαν ανάγκη επιβεβαίωσης της ανωτερότητάς μας έναντι των άλλων και οδηγεί στην ζήλια, τον φθόνο και την κατάκριση. Είναι αποτέλεσμα της πεποίθησής μας ότι οι αρετές μας είναι δικό μας κατόρθωμα και όχι χάρισμα του Θεού. Ο υπερήφανος γίνεται σκληρόκαρδος, χωρίς ευσπλαχνία και με έπαρση γίνεται κριτής του άλλου, της ζωής του, των αδυναμιών του. Τέλος φτάνει να υπερηφανευτεί ακόμα και απέναντι στον Θεό νιώθοντας αυτάρκης και αυτοδύναμος. Αντίθετα ο ταπεινός, αναγνωρίζει την αδυναμία του και γεύεται έμπρακτα την αγάπη και την ευσπλαχνία του Θεού, γιαυτό μπορεί να δώσει παρηγοριά, ελπίδα και αγάπη. Λύση απέναντι στους περήφανους λογισμούς υπεροχής για τα χαρίσματά μας είναι η βαθιά μας συναίσθηση ότι αυτά μας έχουν δοθεί από τον Θεό για να τα προσφέρουμε αγαπητικά ο ένας στον άλλον σε μία κοινωνία ανθρώπων που αλληλοσυμπληρώνει ο ένας τον άλλον. 

''Ορθόδοξη σκέψη''

 

    Αρχείο

    All